Budynek w zamyśle powstawał jako pomnik patriotyzmu i pamięci dwóch niemieckich cesarzy – Wilhelma I i Fryderyka III (pierwszych cesarzy zjednoczonych Niemiec). Budynek postanowiono nazwać „Górnołużycką Halą Chwały”, ale używano też nazwy „Górnołużycka Hala Pamięci”. Budowa obiektu została sfinansowana z dobrowolnych składek od ludności Górnych Łużyc. Projektantem, a zarazem budowniczym zabytku był mieszkający w Görlitz architekt Hugo Behr. Kamień węgielny został położony 18 października 1898 r. (rocznica urodzin cesarza Fryderyka III). Uroczyste otwarcie nastąpiło 28 listopada 1902 r. w obecności cesarza Wilhelma II. Rok później rozpoczęto organizację muzeum, którego otwarcie miało miejsce 1 czerwca 1904 r., i przyjęto nazwę „Kaiser-Friedrich-Museum”. W muzeum zgromadzono miejskie zbiory sztuki, starodruki, militaria, zbiory numizmatyczne, eksponaty starożytne, a także przedmioty będące dziełem regionalnych artystów.

Po II wojnie światowej zbiory muzeum zaginęły, zostały skradzione, a część trafiła do Wrocławia (obecnie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu). Krótko po wojnie pojawił się pomysł, aby utworzyć dla ocalałych zbiorów „Muzeum Łużyckie”. Jednak urzędnicy różnego szczebla przeznaczyli obiekt na „Powiatowy Dom Kultury”, który swoją działalność rozpoczął 1 lipca 1948 r.

Dnia 6 lipca 1950 r. podpisano tutaj Układ Zgorzelecki dot. wytyczenia ustalonych już granic na Odrze i Nysie Łużyckiej. Dokument został podpisany przez premierów Polski i NRD – Józefa Cyrankiewicza oraz Otto Grotewohla.

W maju 1975 r. w związku z reformą podziału administracyjnego państwa, nazwę zmieniono na „Miejski Dom Kultury”.

Obecnie w pomieszczeniach obiektu odbywają się próby oraz przedstawienia teatralne, zajęcia muzyczne, taneczne, językowe, plastyczne, fotograficzne, koncerty muzyczne oraz wystawy. Funkcjonuje tu również DKF i kino „PoZa NoVa”. Od 2000 roku odbywają się tu co jakiś czas wspólne posiedzenia rad miejskich Zgorzelca i Görlitz.

 

źródło tekstu

licencja: CC-BY-SA 3.0